Piekeren, piekeren, piekeren. Het lijkt soms meer een tijdrovende, ongewenste hobby dan iets dat af en toe de kop opsteekt. Zeker in tijden van zorgen, wanneer je veel aan je hoofd hebt, kunnen piekergedachten het volledig van je overnemen. Het lijkt alsof je hoofd met jou op wandel gaat. Dat kan enorm vermoeiend zijn en je met momenten een gevoel van hopeloosheid geven. Ergens besef je dat je “te ver” aan het denken bent en meer in het hier en nu moet blijven, maar op de een of andere manier lukt dat niet want die gedachten blijven maar komen en komen en komen… Hoe ga je hiermee om?