Denk jij last te hebben van een burn-out? Doe de zelftest en ga na in welke mate je de signalen van een burn-out bij jezelf opmerkt!
Denk jij last te hebben van een burn-out? Doe de zelftest en ga na in welke mate je de signalen van een burn-out bij jezelf opmerkt!
Kijk jij altijd iemand in de ogen als je praat? Of kijk je weg omdat je het akelig vindt om iemand recht in de ogen te kijken en vooral, om terug bekeken te worden? Hoe voel je je er zelf bij als je met iemand in gesprek bent en die persoon je niet aankijkt? Kwestie van je boodschap duidelijk te maken en een aangenaam gevoel van contactname te creëren, is oogcontact tijdens het communiceren een belangrijke factor.
De ene persoon is gevoeliger dan de andere. Kwetsbaarder zeg maar. Je trekt je dingen sneller aan, voelt beter aan dan anderen wanneer iemand een slechte dag heeft of zich niet lekker in zijn vel voelt en op emotioneel vlak merk je dat je regelmatig op en neer gaat, mee met de golven van wat er rondom jou gebeurt. Is dit per sé een nadeel op de werkvloer of kan je dit net als je kracht gebruiken?
Je hebt soms van die ‘lastige’ mensen waar het niet altijd gemakkelijk mee omgaan is. Ze vinden zichzelf he-le-maal geweldig (ogenschijnlijk), kunnen niet goed tegen kritiek, zijn erg zelfingenomen en mogelijk zelfs dominant. Al snel plak je er misschien het etiket ‘narcistisch’ op, hoewel hierbij vermeld dient te worden dat er wel degelijk een groot verschil is tussen iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis en iemand die gewoon vol van zichzelf is. Vooral belangrijk is, hoe ga je om met iemand die, zeg maar, nogal egocentrisch is ingesteld? Zeker als het gaat om een collega of iemand in je naaste kring waar je, of je het nu wilt of niet, toch regelmatig mee dient om te gaan of samen te werken is dat niet meteen een gemakkelijke opgave.
Compassion fatigue of compassiemoeheid: het is een term die steeds vaker opduikt in hulpverlenersland. Voorheen voelde je je enorm betrokken bij de mensen aan wie je zorg verleent. Dan merk je plots dat het je te veel wordt; je begint je aan hen te ergeren of hun zorgen lijken je steeds meer onverschillig te laten. Stiekem voel je je schuldig, maar of je wilt of niet, het lukt je niet om nog met deze mensen mee te leven. Het is er gewoon te veel aan. Als je dit bij jezelf herkent, weet dan dat je zeker niet de enige hulpverlener bent die hier last van heeft. Wel is het nog steeds een enorm taboe om hier samen met collega’s over te praten.
Afgelopen dinsdag vond het symposium “Burn-out bij hulpverleners” plaats in het Jessa Ziekenhuis te Hasselt en dit in het kader van mijn nieuw boek “Burn-out bij hulpverleners”. In de ochtend werd het onderwerp “Wat als de hulpverlener het niet meer ziet zitten?” nog aangekaart in de studio bij Jan Hautekiet op Radio 1. Vanaf nu is het boek “Burn-out bij hulpverleners” ook verkrijgbaar bij je boekhandel, online of rechtstreeks bij Uitgeverij Acco!
Stress op het werk, iedereen krijgt hier van tijd tot tijd wel mee te maken. Een bepaalde mate van stress is gezond, want zet je net aan tot presteren en het verleggen van je grenzen. Toch kan een teveel aan stress op een gegeven moment ongezond en zelfs beschadigend worden. Je kan overbelast en zelfs opgebrand geraken in je job. Maar wanneer spreek je nu precies van een burn-out? En hoe kan je jezelf hiertegen wapenen, of, als je er middenin zit, hier terug van herstellen?
“Ik doe het zelf wel”, “Het lukt me wel”, “Wat gaan ze wel niet van me denken als ik dit niet alleen aankan”. Typische gedachten die in je opkomen op momenten dat je overweegt om hulp te vragen. Toch merk je misschien dat je tegenwoordig vaak piekert, sneller overbelast bent en dat het gewoon allemaal zwaarder begint door te wegen. Maar hulp vragen? Nah, toch maar liever niet. Want het geeft je het gevoel dat je het alleen niet aankan, dat je faalt of dat je anderen tot last bent. Toch kan het zinvol zijn om met momenten hulp te vragen en/of te aanvaarden. Samen sta je immers sterker dan alleen, toch?
Voel jij je soms bedolven onder de vele verplichtingen, al dat ‘moeten’? Heb je met momenten het gevoel dat je alles achter je zou willen laten om de eerste vlucht naar Timboektoe te nemen? Ga eens na of je meer verantwoordelijkheden op je genomen hebt dan eigenlijk nodig is. Is het nodig om wat vaker ‘nee’ te zeggen? Kan je moeilijk bepaalde taken loslaten en doe je ze liever zelf, want ‘dan wordt het ten minste goed gedaan’? Is het nodig om met je omgeving (leidinggevende, collega’s, partner, kinderen, …) in gesprek te gaan om de taken op het werk en thuis wat meer te herverdelen?
Afgelopen week was in de Knack nog een bijzonder eerlijke getuigenis te lezen over hoe moeilijk het kan zijn om te leven met een depressie. We praten er misschien niet snel over, maar iedereen heeft wel momenten dat hij het niet meer ziet zitten of enorm ongelukkig is. Soms zelfs zonder enige reden. Het voelt gewoon zo. Sommige mensen hebben hier meer last van dan andere en voelen zich heel hun leven vrij regelmatig depressief. Dit is vaak taboe om over te praten want ergens wordt verwacht, als het je ogenschijnlijk voor de wind gaat, dat je je dan ook maar goed moet voelen. Anders ‘besef je niet wat je hebt’, ‘ben je ondankbaar’ of ‘moet je gewoon positief leren denken’. Zo simpel is het echter niet als onrust en melancholie nu eenmaal een deel van jezelf zijn. Hoe kan je hier beter mee omgaan?